فیلتر هوا

مجموعه فیلتر همراه با محفظه و ضمائم آن به هواکش معروفند که با توجه به شرایط مختلف اقلیمی و مشخصات فنی موتورها، هواکش های مختلفی برای تامین هوای مورد نیاز آنها ساخته می شوند. برخی از انواع مختلف هواکش ها عبارتند از مرطوب، روغنی، خشک و سیکلونی. هوا از نظر آلودگی به محیط های کم گرد و غبار، با گرد و غبار متوسط و با گرد و غبار زیاد تقسیم می شود که در محیط های کم گرد و غبار از هواکش های مرطوب و در مکان های پر گرد و غبار از هواکش های ترکیبی روغنی با سیکلون یا هواکش های پیکوسیکلون استفاده می گردد.

در هواکش های مرطوب، عامل تصفیه کننده هوا (المنت تصفیه) و محفظه فیلتر، آغشته به روغن هستند و روغن آنها می تواند ثابت یا قابل تعویض باشد که در نوع دوم، فیلتر را شستشو می دهند و امروزه تقریباً منسوخ شده است. عامل تصفیه در این هواکش ها تنوع بسیاری دارند و نسبت به شرایط فنی مورد انتظار، فیلتر از الیاف گیاهی، مواد اسفنجی، توری های بافته شده فلزی یا از نسوج مواد بافته نشده ساخته می شوند.

المنت تصفیه کننده هواکش های خشک، کاغذی از الیاف مخصوص به صورت پلیسه است. هوای مکیده شده با عبور از اطراف فیلتر داخلی که با یک محافظ مشبک فلزی محافظت می شود، ذرات گرد و غبار را در سطح خارجی فیلتر و بین پیلسه ها بجای گذاشته و هوای تمیز از داخل لوله مرکزی هواکش به سمت موتور دیزل هدایت می شود.

تعویض فیلتر باید طبق توصیه سازنده موتور و پس از طی مسافت معینی صورت گیرد که در این بین باید به وضعیت محیط از نظر گرد و غبار، رطوبت و ... نیز توجه داشت. البته در وسایل نقلیه سنگین، معمولاً علائم هشدار دهنده ای مثل نوار رنگی، بوق هشدار و غیره برای آگاهی راننده از کثیف شدن فیلتر هوا، پیش بینی شده است. اگرچه در اتومبیل های سواری مطمئن ترین و بدون خطرترین روش، تعویض فیلتر هوا است، چنانچه در شرایطی دسترسی به فیلتر وجود نداشت باشد، می توان فیلتر هوا را به سه روش زیر تمیز کرد:

- زدن چند ضربه به سر فیلتر

- دمیدن هوای فشرده با حداکثر ۵ اتمسفر فشار از داخل به خارج فیلتر

- شستشوی فیلتر با آب نیم گرم و مقداری مواد شوینده تا حدی که کف نکند (۲۰ گرم ماده شوینده در 10 لیتر آب).

فیلتر هوا را باید پس از شستشو خشک کرده و از سالم بودن کاغذ آن مطمئن شد. کوچک ترین سوراخ یا پارگی در فیلتر هوا آن را بی مصرف خواهد کرد.

در همین ارتباط هواکش برخی خودروها دارای لوله بلندی است که هوا را از بالای سقف اتاق به درون موتور می کشد تا کم ترین گرد و غبار به ویژه وسایل نقلیه سنگین با کاربری در معادن، راهسازی و ... وارد پیشرانه خودرو گردد. البته در خودروهای شاسی بلند و بیابانی مجهز به پیشرانه های ضد آب، با این روش هنگام عبور از رودخانه ها و برکه ها، آب وارد موتور نمی گردد.